Wystawa "Zieleń to Życie" 2017: RELACJA

Hasło przewodnie ćwierćwiecznej warszawskiej wystawy Zieleń to Życie brzmiało obiecująco: Odetchnij zielenią.
W świetle zalewającego polskie miasta smogu, rzezi drzew na które szturm przypuściły w tym roku nawałnice zarówno polityczne jak i te naturalne, oraz wyraźnie zauważalnego wzrostu zainteresowania ogrodnictwem wśród millenialsów taki motyw przewodni rozbudził moje oczekiwania. Czyżby wystawa złapała wiatr w żagle i podjęła próbę dyskusji o miejscu i roli współczesnego ogrodnictwa oraz dotykających go bolączkach?


Po kilku poprzednich warszawskich wystawach/targach ogrodniczych postanowiłem sobie nie mieć już żadnych oczekiwań, bo jak się założy z góry najgorsze rozwiązanie, to później już może być tylko lepiej - ale o tym na sam koniec. Dość powiedzieć, że motto tegorocznej wystawy niestety nie miało żadnego odzwierciedlenia w jej programie.

Ogrody pokazowe wystawy

Skromna zielona aranżacja zainscenizowana przed wejściem na teren wystawy składała się z połączonych ze sobą czterech miniogródków mających reprezentować cztery żywioły. Ogródki ziemi, ognia, wody i powietrza wykonane zostały z porażającym brakiem fantazji i karygodną jakością wykończenia. Zdecydowanie najlepiej ze wszystkich prezentował się ogród ziemi, co nie zmienia faktu, że był nie na temat, bo absolutnie żaden jego element nie pozwalał odgadnąć inspiracji tym właśnie żywiołem. Był to jednocześnie ogród blogerów ogrodniczych, co w blogersko-ogrodniczym półświatku wywołało burzliwą dyskusję kogo tenże ogród właściwie reprezentuje, skoro stoi za nim jeden bloger. Ostatecznie sprawę poniekąd rozstrzygnięto na 6. Spotkaniu Blogerów Ogrodniczych, chociaż takie przepychanki powinny jednak zostać wyjaśnione prywatnie a nie na forum publicznym, bo zapewne przykro było tego wszystkiego słuchać samym zainteresowanym, a co dopiero osobom postronnym.
W trzech pozostałych ogródkach pokazowych inspiracje żywiołami wyłożono iście łopatologicznie. W ogródku powietrza powiewały więc firanki, w ogródku ognia stały dziecięcy wóz strażacki i palenisko, a w ogródku wody rozlała się sadzawka z drewnianą kładką inspirowaną zapewne wiatrołomami. Tworzące te ogródki rośliny błyskały szkaradnymi doniczkami, których zamaskowanie przerasta najwyraźniej możliwości wykonawców i zaczynam nabierać przekonania, że być może to jest właśnie najnowszy polski trend: ogrodnicza prowizorka.
Chylę czoła za wytrwałość w jego lansowaniu.

Ogrody 4 żywiołów (kliknij i powiększ):

Balonowy napis "25 lat" (wystawy ZtŻ) już drugiego dnia uległ zniszczeniu i wyglądał rozpaczliwie, ale wyjątkowo prawdziwie: nie tylko z balonów ale i z całej wystawy uszło powietrze. Co z tego zobaczyli goście w kolejnym, trzecim dniu wystawy, nie zostanie odzobaczone.

A jaka była sama wystawa?

Na dwóch halach wystawowych prezentowało się kilkuset wystawców, jednak zaledwie garstka z nich pokazała cokolwiek nowego z punktu widzenia koncepcji samego stoiska. Ogromne słowa uznania kieruję w stronę Szkółki Kurowscy - za pomysł, projekt i wykonanie stoiska oraz wyjście z uśmiechem i otwartością do odwiedzających, co jak się okazuje nie jest wcale ani powszechne ani oczywiste (dajcie im lajka!)

Aranżacje kilku innych stoisk też były niczego sobie, chociaż nie było w nich niczego takiego, czego nie widziałbym już wcześniej i to, że mamy jesień nie musi oznaczać, że trzeba upychać (swoją drogą piękne) jeżówki gdzie popadnie tylko dlatego, że akurat teraz kwitną.
A skoro jesteśmy przy nowościach to warto zaznaczyć, że kolejny raz odmiany roślin nagrodzone medalami zostały zaprezentowane w taki sposób, żeby zupełnie odebrać im cały urok. Jarzące reflektory, byle jakie tło i kącik w głównym hallu zrobiły im najgorszą z możliwych reklamę. Czy czempioni zasługują na takie traktowanie?
Wystawa drzewek bonsai podzieliła los roślinnych medalistów i trzeba było się mocno nagimnastykować, żeby nie zwracać uwagi na zwyczajnie zły sposób prezentacji eksponatów. Na szczęście drzewka same w sobie reprezentowały światową klasę i dały radę obronić się same.

Z ciekawych nowości produktowych moją uwagę zwróciły tzw. lewitująca doniczka oraz doniczki Airy służące do bioaktywnego oczyszczania powietrza (zaprojektowane na podstawie wyników badań NASA dotyczących roślin oczyszczających powietrze).

 

Towarzyszące wystawie Flower Expo Polska prezentowało się zdecydowanie lepiej niż sama wystawa, chociaż umówmy się, że ogólnie wszelkiej maści kwiaty i pokazy florystyczne zdecydowanie chętniej się ogląda niż ofertę traktorów (przynajmniej kiedy maszyny tylko stoją i błyszczą nowością). Ciekawą gratką były barwione kwiaty, w tym niebieskie i tęczowe róże.

  

Zieleń to Życie w moich oczach osiągnęła właśnie punkt w którym powinna zadać sobie serię poważnych pytań egzystencjonalnych. Zamiast oddychać pełną piersią, wystawa jako cała impreza z roku na rok kurczy się i zapada w sobie, oferując odwiedzającym ją gościom coraz mniej i w coraz gorszym wykonaniu. Odetchnąć zielenią powinna więc w moim odczuciu sama wystawa, zanim zacznie obiecywać to swoim gościom.

Czego sobie i Państwu serdecznie życzę!

Ławka. Kora. Doniczki. Na stole. Zgroza

Więcej zdjęć z 25. Międzynarodowej Wystawy Zieleń to Życie znajdziesz na moim Instagramie! Tam są już tylko same pozytywy :)

PS: SPROSTOWANIE

W drukowanym katalogu wystawców znalazła się błędna informacja, że jestem wykonawcą ogrodu pokazowego (żywioł ziemi) oraz współorganizatorem spotkania blogerskiego. 2x nic podobnego.